WK- gekte en Braziliaanse ritmes.
Blijf op de hoogte en volg Rachel
13 Juni 2014 | Brazilië, Belo Horizonte
Vandaag is het WK gestart! Al weken zie je hier steeds meer geel-groen op de straten verschijnen, maar vandaag is de gekte echt goed begonnen. De eerste wedstrijd van de Cupa do Mundo, geopend door Brazilië en Kroatië, heb ik samen met allerlei Braziliaanse kids gezien. Wat een belevenis!
Tijdens het WK hebben we een project in de favela União, een sloppenwijk dichtbij de straat waar we normaal 's avonds werken. Rondom de wedstrijden die Brazilië speelt, zullen we in deze wijk een programma hebben. Op een plein midden in de wijk doen we onder andere spelletjes, drama's, muziek, schminken, bijbelverhalen voor de kids en bijbelstudies en praatjes met hun ouders of oudere familieleden. En natuurlijk kijken we de wedstrijd met z'n allen.
Deze week zijn we gestart met het uitnodigen van alle gezinnen, hebben we 'de opening' gehad met clowns, spellen en (veel) cake en vandaag samen de allereerste wedstrijd gekeken. De favela's staan er om bekend dat er veel fanatisme heerst en feesten extra uitbundig gevierd worden en dat was wel te merken. Zelfs de kleinste kinderen schreeuwden enorm hard bij de goals en we werden doof van alle toeters en fluitjes. Maar zo leuk om mee te maken en mee genomen te worden in hun enthousiasme! De groen-gele verf van de schmink zit nog in mijn haar en de 'best friends forever' die een meisje in mijn oor fluisterde staat nog vers in mijn geheugen. Fantastisch om met deze kids op te trekken en samen met hen lekker dit WK te vieren.
Nu ik wat langer hier in Brazilië mag meedraaien merk ik steeds meer hoe bijzonder het is om verdiepende band op te bouwen met iedereen met wie ik werk. Ten eerste ben ik erg op mijn plek hier in de Rescue House en is het erg leuk en inspirerend om met alle vaste medewerkers samen te werken en vriendschappen op te bouwen. Ook met de meiden die komen naar het Open Huis, de jongens die we bezoeken in de gevangenissen en de kids die we wekelijks ontmoeten op de straat kan ik steeds meer optrekken en wordt het contact steeds hechter. Ik ken vele namen en verhalen, kan meer doen en betekenen voor sommigen en kan lekker lachen en kletsen met hen in gebrekkig Portugees aangevuld met handen-en-voeten werk. Elk kind dat ik ontmoet heeft een eigen verhaal met een eigen gevecht tegen het straatleven, de drugs of de thuissituatie. Het is zo bijzonder om daar deel van te zijn en soms een stukje te helpen met aandacht, vrolijkheid of door te luisteren.
In de projecten van JOCUM wordt gewerkt met het principe van een eigenlijk verantwoordelijkheid van het kind. Er zijn allerlei mogelijkheden om hulp te krijgen zoals shelters, open huizen of afkick-klinieken, maar het kind moet zelf de keuze maken hiernaar toe te gaan. De kids worden dus niet van de straat geplukt en in ergens in een tehuis gestopt, maar door relaties op te bouwen, met aandacht en tijd te investeren en de mogelijkheden aan te blijven bieden wordt het kind gestimuleerd om zelf een keuze te maken. Voor mij een mooie visie en ook goed om te zien hoe (goed) dit in de praktijk werkt.
Verder gaat het erg goed hier in Belo! Ik heb het erg naar mijn zin, zit al aardig in het ritme en kan lekker meedraaien in de zaken die hier gebeuren. Doordeweeks in de projecten en in het weekend met andere vrijwilligers en medewerkers waarbij we meer van het land zien én proeven, dansen op de Braziliaanse ritmes of de toerist uithangen op alle mooie plekken hier. Na 6 weken is het nog steeds erg goed om hier te zijn!
Tijdens het WK hebben we een project in de favela União, een sloppenwijk dichtbij de straat waar we normaal 's avonds werken. Rondom de wedstrijden die Brazilië speelt, zullen we in deze wijk een programma hebben. Op een plein midden in de wijk doen we onder andere spelletjes, drama's, muziek, schminken, bijbelverhalen voor de kids en bijbelstudies en praatjes met hun ouders of oudere familieleden. En natuurlijk kijken we de wedstrijd met z'n allen.
Deze week zijn we gestart met het uitnodigen van alle gezinnen, hebben we 'de opening' gehad met clowns, spellen en (veel) cake en vandaag samen de allereerste wedstrijd gekeken. De favela's staan er om bekend dat er veel fanatisme heerst en feesten extra uitbundig gevierd worden en dat was wel te merken. Zelfs de kleinste kinderen schreeuwden enorm hard bij de goals en we werden doof van alle toeters en fluitjes. Maar zo leuk om mee te maken en mee genomen te worden in hun enthousiasme! De groen-gele verf van de schmink zit nog in mijn haar en de 'best friends forever' die een meisje in mijn oor fluisterde staat nog vers in mijn geheugen. Fantastisch om met deze kids op te trekken en samen met hen lekker dit WK te vieren.
Nu ik wat langer hier in Brazilië mag meedraaien merk ik steeds meer hoe bijzonder het is om verdiepende band op te bouwen met iedereen met wie ik werk. Ten eerste ben ik erg op mijn plek hier in de Rescue House en is het erg leuk en inspirerend om met alle vaste medewerkers samen te werken en vriendschappen op te bouwen. Ook met de meiden die komen naar het Open Huis, de jongens die we bezoeken in de gevangenissen en de kids die we wekelijks ontmoeten op de straat kan ik steeds meer optrekken en wordt het contact steeds hechter. Ik ken vele namen en verhalen, kan meer doen en betekenen voor sommigen en kan lekker lachen en kletsen met hen in gebrekkig Portugees aangevuld met handen-en-voeten werk. Elk kind dat ik ontmoet heeft een eigen verhaal met een eigen gevecht tegen het straatleven, de drugs of de thuissituatie. Het is zo bijzonder om daar deel van te zijn en soms een stukje te helpen met aandacht, vrolijkheid of door te luisteren.
In de projecten van JOCUM wordt gewerkt met het principe van een eigenlijk verantwoordelijkheid van het kind. Er zijn allerlei mogelijkheden om hulp te krijgen zoals shelters, open huizen of afkick-klinieken, maar het kind moet zelf de keuze maken hiernaar toe te gaan. De kids worden dus niet van de straat geplukt en in ergens in een tehuis gestopt, maar door relaties op te bouwen, met aandacht en tijd te investeren en de mogelijkheden aan te blijven bieden wordt het kind gestimuleerd om zelf een keuze te maken. Voor mij een mooie visie en ook goed om te zien hoe (goed) dit in de praktijk werkt.
Verder gaat het erg goed hier in Belo! Ik heb het erg naar mijn zin, zit al aardig in het ritme en kan lekker meedraaien in de zaken die hier gebeuren. Doordeweeks in de projecten en in het weekend met andere vrijwilligers en medewerkers waarbij we meer van het land zien én proeven, dansen op de Braziliaanse ritmes of de toerist uithangen op alle mooie plekken hier. Na 6 weken is het nog steeds erg goed om hier te zijn!
-
13 Juni 2014 - 11:07
Jonathan:
Kicken Rachel! Moest erg lachen om het filmpje dat je deelde op Facebook: gekkenhuis! Ook erg vet om te lezen wat je allemaal mag en kan betekenen voor die kids daar. Echt bijzonder. Heel veel plezier en zegen toegewenst! -
14 Juni 2014 - 11:01
Annefrouk:
Liefste Raach! Mooie verhalen en goed om regelmatig contact te hebben. Ik moest vooral keihard lachen om die foto waar ze buiten de wedstrijd kijken met die tv. Prachtig en zo typerend... Enjoy the fullest (voor zover je dat zelf kunt beïnvloeden :)) Liefde! -
15 Juni 2014 - 10:30
David Vd Berg:
Hé Rachel,
wat een mooi verslag weer! Leuk om te lezen. Bijzonder wat je schrijft over de contacten die intenser worden en wat je allemaal meemaakt. Je zit er helemaal in volgens mij! Veel plezier en zegen de komende tijd! -
17 Juni 2014 - 12:41
Martine Jongeling:
Leuk verhaal Rachel! Geniet lekker verder daar!
Liefs Martine -
17 Juni 2014 - 19:16
Irene Kooiman:
Wat een avontuur! Dat neem je mee je leven door. Het zal best lastig zijn om aan het einde van je periode daar afscheid van alles en iedereen te moeten nemen. -
18 Juni 2014 - 09:55
Stèphan:
Super gaaf Rachel! Zag je blog nu pas! Erg mooi dat je het zo goed hebt met de mensen om je heen. Veel plezier daar nog verder. Groet!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
